بيماری تب کريمه کنگو که در چند استان ايران شيوع پيدا کرده، اکنون به تهران رسيده است.
خبرگزاری مهر روز سه شنبه نهم خرداد ۱۳۹۱ گزارش داد وضعيت دو شهروند تهرانی بر اثر اين بيماری “وخيم” است.
مهر افزوده است: “چندی قبل بيماری جديد که از طريق دام‌های آلوده از مرزهای شرقی وارد کشور شده بود به علت ناآشنايی افراد و کم‌کاری در اطلاع رسانی صيحح وزارت بهداشت و صدا و سيما در استان سيستان و بلوچستان و خراسان رضوی فراگير و به معضل بهداشتی جديد برای کشور تبديل شد.”
اين بيماری در دور جديد ورودش به ايران ۹ نفر را در خراسان رضوی مبتلا و جان دو نفر را نيز گرفته است.
بيماری “تب خونريزی دهنده کريمه- کنگو” يک بيماری خطرناک حاد ويروسی همراه با تب و خونريزی‌های وسيع است که مرگ و مير آن تا ۵۰ درصد می‌رسد
با اين حال مسئولان وزارت بهداشت و صداو سيما از کنترل اين بيماری خبر می‌دهند و رسيدن آن به پايتخت را انکار می‌کنند.
يک کارشناس بهداشت به مهر گفت: “دامداران می توانند با سمپاشی از انتقال اين بيماری که توسط حشراتی مانند کنه به وجود می‌آيد جلوگيری کنند.”
به گفته اين منبع که نامش فاش نشده “مصرف‌کنندگان نيز می‌توانند با استفاده از دستکش در زمان تماس با گوشت و نگهداری آن ظرف مدت ۴۸ ساعت در فريزر از مبتلا شدن به اين بيماری جلوگيری کنند.”
بيماری “تب خونريزی دهنده کريمه- کنگو” يک بيماری خطرناک حاد ويروسی همراه با تب و خونريزی‌های وسيع است که مرگ و مير آن تا ۵۰ درصد می‌رسد.
از علايم بيماری می‌توان به تب، سردرد، تهوع و استفراغ، خونريزی‌های عمومی و شديد، کاهش فشار خون اشاره کرد که در صورت عدم درمان به موقع به مرگ فرد منجر می‌شود.
اين بيماری در آسيا، آفريقا، اروپای شرقی و خاورميانه وجود دارد و در ايران نيز در سال ۱۹۷۰ ( ۱۳۴۹ خورشيدی ) وجود بيماری تأييد شد.
کانون اصلی اين بيماری در چند سال اخير دو شهر زابل و زاهدان در استان سيستان و بلوچستان بوده است.
دليل اين موضوع احتمالاً ورود ويروس از کشور پاکستان و موارد بسيار زياد بيماری و کنه در آن کشور بوده است.
اين بيماری در تمام نقاط کشور وجود دارد اما پس از استان سيستان و بلوچستان به ترتيب استان‌های اصفهان، تهران، فارس، خراسان و خوزستان در رده‌های بعدی قرار دارند.
در سال ۱۹۵۶ اين بيماری در منطقه گنگو (زئير) شايع شد و ويروس عامل بيماری از افراد مبتلا جداسازی شد و به عنوان “ويروس کنگو” نامگذاری گرديد.
در سال ۱۹۶۹ مشخص شد که عامل ايجاد کننده تب خونريزی دهنده کريمه مشابه عامل بيماری‌ای است که در سال ۱۹۵۶ در کنگو شناخته شده است و با ادغام نام دو محل يک نام واحد (کريمه- کنگو) برای بيماری به‌دست آمد.
برخی از مهمترين کشورها و مناطق گزارش شده از زمان شناخت بيماری در سال ۱۹۴۴ تاکنون بدين شرح هستند:
قاره آفريقا: سنگال، نيجريه، کنيا، تانزانيا، اتيوپی، زئير، اوگاندا.
اروپای شرقی: بلغارستان، يوگسلاوی، مجارستان، يونان، ترکيه.
شوروی سابق : روستف، استاورپول، داغستان، ارمنستان، ترکمنستان، ازبکستان، قرقيزستان، اوکراين.
آسيا: عراق، پاکستان، هندوستان، افغانستان، ايران.
در ايران برای اولين بار شوماکوف و همکارانش در سال ۱۹۷۰ حضور ويروس تب کريمه- کنگو را در سرم خون ۴۵ گوسفند که از تهران به مسکو فرستاده شده بود، اثبات کردند.
در سال ۱۳۵۷ خورشيدی، موردی از بيماری از فردوس خراسان گزارش شد که آخرين گزارش بيماری تا سال ۱۳۷۸ بود.
در سال ۱۳۷۸ مجدداً بيماری ظهور يافت و مواردی از آبادان و اروميه گزارش گرديد.
در سال ۱۳۷۹ بيماری از اکثر مناطق و استان‌ها به‌ويژه چهارمحال و بختياری گزارش شد. در سال ۱۳۸۰ و ۱۳۸۱ همه‌گيری اين بيماری در سطح ايران رخ داد.
از سال ۱۳۸۱ تا به امروز بيماری در سطح ايران يک حالت ثابت و غير همه‌گير را می‌گذراند.
ويروس تب کريمه- کنگو اصولاً در طبيعت به وسيله کنه‌های سخت گونه “هيالوما” منتقل می‌شود اما گونه‌های ديگری چون “ريپی‌سفالوس، بووفيلوس، آمبليوما” و بسياری ديگر نيز می‌توانند اين ويروس را منتقل کنند.
از ۳۱ گونه کنه منتقل کننده ويروس اين بيماری، ۱۸ گونه در ايران وجود دارد.
*عکس: کنه هیالوما که منتقل کننده و مخزن اصلی بیماری برای انسان است