نيروی انتظامی ايران به فروشندگان لباس دستور داده تا از فروش کراوات خودداری کنند.

خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا) روز سه‌شنبه نهم خرداد ۱۳۹۱ گزارش داد: “تازه‌ترين اخبار حاکی از آن است که فروش کراوات با سخت‌گيری مواجه شده است.”

يکی از فروشندگان به ايسنا گفته است: “اداره اماکن نيروی انتظامی چند روزی است که اين دستور را صادر کرده است و ما مجبور به جمع‌آوری همه کراوات‌ها از مغازه شده‌ايم.”

نوئل مالکوم، پژوهشگر انگليسی در کتاب خود به نام “تاريخچه مختصر بوسنی” بر اين باور است که کراوات نخستين بار در زمان ساسانيان از ايران به اروپا رفت

جواد دروديان، رييس اتحاديه پيراهن‌دوزان و پيراهن‌فروشان نيز به ايسنا گفته است: “بعد از پيروزی انقلاب اسلامی فروش کراوات ممنوع شد ولی اين موضوع به صورت جدی دنبال نمی‌شد و هر از گاهی اين بحث به شدت پيگيری شده و از فروش آن ممانعت به عمل می‌آمد.”

وی افزوده است: “حتی به ما اعلام شده سربرگ‌مان که از قديم يک عکس کراوات روی آن وجود داشت بايد عوض شده و عکس کراوات از روی آن برداشته شود.”

دروديان در پاسخ به اين سوال که بسياری از مغازه‌ها کراوات را در ويترين گذاشته و از طريق مانکن‌ها به نمايش می‌گذارند، اظهار داشت: “بازرسان اصناف و اماکن مدتی است که اين موضوع را جدی گرفته و مانع از اين کار شده‌اند.”

حکومت ايران بعد از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ به تدريج معيارهای جديدی در زمينه پوشش اعمال کردند که به ويژه می‌توان به حجاب اسلامی برای زنان و پيراهن‌های بی‌يقه و آستين‌بلند برای مردان اشاره کرد.

استفاده از کراوات همچنان در ادارات ايران ممنوع است اما در سال‌های اخير استفاده از کراوات به ويژه در تهران و برخی شهر‌های بزرگ ديده می‌شود. در جشن های عروسی نيز بسياری از افراد از کراوات استفاده می‌کنند.

سه سال پيش نيز مقامات گمرک ايران با تأکيد بر اينکه کراوات با فرهنگ جمهوری اسلامی مغايرت دارد، خواهان ممنوعيت واردات آن به داخل کشور شدند.

همچنين گروه‌های بسيجی تا چند سال پيش با استفاده از کراوات مقابله می‌کردند و کراوات مردان را در خيابان با قيچی می‌بريدند.

کراوات پارچه‌ای دراز است که در جلوی پيراهن بسته می‌شود. در برخی از کشورها از کراوات به عنوان بخشی از لباس رسمی استفاده می‌کنند.

نوئل مالکوم، پژوهشگر انگليسی در کتاب خود به نام “تاريخچه مختصر بوسنی” بر اين باور است که کراوات نخستين بار در زمان ساسانيان از ايران به اروپا رفت.

به گفته وی “واژه کراوات يا هراوات در زبان صربی، ريشه در اين زبان ندارد. اين واژه از شبيه به نامی ايرانی است که در لوحی سنگی در ناحيه يونانی‌نشين جنوب روسيه پيدا شده است.”