بر اساس گزارش مرکز آمار ايران حدود ۸۴ درصد کاربران اين کشور از طريق دايل‌آپ به اينترنت وصل می‌شوند.
به گزارش تارنمای مديا نيوز (پايگاه اطلاع‌رسانی ارتباطات و رسانه‌ها)، تنها حدود ۱۳ درصد از کاربران در ايران از طريق اينترنت پرسرعت (ADSL) به اينترنت وصل می‌شوند. نحوه اتصال سه درصد ديگر به اينترنت مشخص نيست.
مرکز آمار می‌گويد از مجموع جمعيت ۷۵ ميليونی ايران ۱۱ ميليون نفر کاربر اينترنت هستند.
تهران، مازندران و اصفهان به ترتيب بيشترين کاربران اينترنت و سيستان و بلوچستان کمترين کاربر اينترنت را در ايران دارند.
به گزارش مرکز آمار ايران از مجموع کاربران اينترنت در اين کشور کشور ۶.۴ ميليون نفر مرد (۵۸.۱ درصد) و ۴.۶ ميليون نفر زن (۴۱.۹ درصد) هستند.
تهران، مازندران و اصفهان به ترتيب بيشترين کاربران اينترنت و سيستان و بلوچستان کمترين کاربر اينترنت را در ايران دارند
بر اساس تازه‌ترين آمارها، ايران از نظر سرعت اينترنت در بين ۱۷۰ کشور جهان در رتبه ۱۶۴ قرار دارد.
همچنين قيمت اينترنت در ايران نسبت به سرعت، کيفيت و حجم دانلود “گران‌ترين قيمت اينترنت جهان” برآورد شده است.
کاربران اينترنت در ايران همواره از کندی سرعت و قطع شدن‌های اينترنت در اين کشور اعلام نارضايتی می‌کنند اما معمولاً در ايران هيچ نهادی مسئوليت اختلال در شبکه اينترنت را نمی‌پذيرد.
در همين حال اينترنت در ايران با فيلترينگ دولتی نيز مواجه است. به گونه‌ای که صدها سايت خبری در اين کشور فيلتر است.
مقام‌های دولتی ايران با اعلام اينکه اينترنت جهانی “ناپاک” است، می‌گويند قصد دارند “اينترنت پاک” را راه‌اندازی کنند. اين نوع اينترنت در ايران به نام اينترنت ملی نيز شناخته می‌شود.
رضا تقی‌پور، وزير ارتباطات و فناوری اطلاعات ايران اسفند ۱۳۹۰ به خبرگزاری مهر گفت: “وجود آسيب‌های امنيتی در کنار آسيب‌های فرهنگی، اجتماعی و اخلاقی در شبکه اينترنت، امروزه بسياری از کشورها را وادار کرده که شبکه‌ای موازی در کنار اينترنت راه‌اندازی کنند.”
به گفته وزير ارتباطات ايران “امروز به شبکه اينترنت اعتمادی نيست.” چندی پيش نيز يک مقام وزارت اطلاعات ايران گفته بود: “اينترنت ابزار تهديد نيست، بلکه خود تهديد است.”
“اينترنت ملی” پيش از اين در کشورهايی چون چين و کره شمالی به اجرا گذاشته شده است.
سازمان گزارشگران بدون مرز که انجمنی غيردولتی در دفاع از آزادی اطلاع‌رسانی است، اينترنت ملی ايران را “طرحی عليه آزادی بيان و اينترنت جهانی” می‌داند که در خدمت “تشديد سانسور و کنترل گسترده شهروند وب‌نگاران” است.