آخرين نشانه‌های خيابان لاله‌زار پاک می‌شود.
شهرداری تهران که زمانی پژوهش و برنامه‌های بسياری برای زنده‌سازی خيابان لاله‌زار را بدون اجرا رها کرد اکنون دوباره در انديشه تصويب طرح به‌سازی و ساماندهی اين خيابان است در حالی که هنوز شانزه ليزه تهران در فهرست ميراث ملی جايی ندارد.
به گزارش خبرگزاری ميراث فرهنگی، بسياری از دوستداران ميراث فرهنگی از اجرای طرح ساماندهی خيابان لاله‌زار بدون حضور کارشناسان ابراز نگرانی کرده‌اند زيرا بيم آن می‌رود که دخل و تصرف‌های بيشتری در اين خيابان انجام شود و از سوی ديگر چنان‌چه به فهرست ميراث ملی افزوده نشود با گذشت زمان آخرين نشانه‌های آن نيز از بين خواهد رفت.
اکنون از ۱۷ هزار متر فضای فرهنگی لاله‌زار، ۶۰ درصد انبار غيرقانونی و ۴۰ درصد به شکل ويرانه درآمده و اين در حالی است که هنوز پس از گذشت سال‌ها برنامه و وعده‌های مسئولان دست‌اندرکار، هنوز برنامه‌ای برای زنده‌سازی اين خيابان اجرا نشده است.
اما اخبار رسيده به اين خبرگزاری از تصويب اين طرح خبر می‌دهد. از ديگر سو مدير بافت تاريخی شهرداری تهران وعده اجرايی شدن آن را بر اساس ضوابط سازمان ميراث فرهنگی در آينده‌ای نزديک می‌دهد.
اين خيابان زمانی نماد نوگرايی و هنر ايران و جايگاهی برای حضور خوانندگان موسيقی عاميانه ايران مانند مهوش، آفت، قاسم جبلی، تاجيک، روح‌پرور، علی نظری، آغاسی و سوسن بود
احمد محيط طباطبايی، معاون پيشين سازمان ميراث فرهنگی و رييس ايکوم نيز با بيان اين‌که ويران کردن تاريخی بهتر از دروغ گفتن تاريخی است، افزود:” امروز در بازار تهران، سقف‌هايی می بينيم که جزو بافت تاريخی آن نيستند يا بازار تجريش را که با روش بازارهای يزد و نائين مرمت شده است.”
محمدرضا پولادوند، نويسنده کتاب ۳۰ سال محکوميت لاله زار می‌گويد” لاله‌زار در بين سال‌های ۴۰ تا ۵۷، دچار فرونشست فرهنگی شد و از ۳۰ سال پيش تاکنون تقاص يک دوره ۱۷ ساله از زندگی خود را پس می‌دهد.”
وی در سال ۱۳۸۷ پس از راه‌اندازی ستاد باززنده‌سازی لاله‌زار با پشتيبانی شهرداری، پژوهش‌های بسياری در مورد لاله‌زار انجام داد اما هيچ يک از اين بررسی‌ها به سرانجامی نرسيدند.
پولادوند، لاله‌زار را آبروی سينمای ايران دانست و افزود: ” لاله‌زار، زمانی جايگاه آمد و شد بسياری از بزرگان و دارای شش کافه، يک هتل و بيش از ۱۵ سينما و سالن تئاتر بود. اما با وجود اين‌همه ارزشمندی هنوز در فهرست ميراث ملی جايی ندارد.”
اين خيابان، دستاورد نخستين سفر ناصرالدين شاه به فرنگ است؛ آن هنگام که به دستور او از ميان باغ لاله‌زار، خيابانی به مانند شانزه ليزه پاريس برای دارالخلافه ساختند.
اين خيابان زمانی نماد نوگرايی و هنر ايران و جايگاهی برای حضور خوانندگان موسيقی عاميانه ايران مانند مهوش، آفت، قاسم جبلی، تاجيک، روح‌پرور، علی نظری، آغاسی و سوسن بود.
امروزه تماشای خانه‌های تاريخی اين خيابان چون؛ اتحاد، پيرنيا، باغ دايی جان ناپلئون، تئاتر نصرت و پارس با وجود انبارهای کالا، مجتمع‌های تجاری و مغازه‌های لوازم برقی بسيار از ديد ميراث ملی و دوستداران آن دور مانده است.