بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت ایران اعلام کرد توسعه مشترک یک میدان نفتی با عراق برای اولین بار در ایران اتفاق افتاده است.
به‌گزارش خبرگزاری کار ایران (ایلنا)، زنگنه چهارشنبه ۱۵ مارس / ۲۵ اسفند درباره این میدان نفتی مشترک گفت: «بر اساس توافق حاصله بین ایران و عراق سهم نفت دو کشور مشخص می‌شود و هر یک از طرفین در صورت تمایل می‌تواند سهم خود را به دیگری بفروشد و یا بخرد.»
به‌گفته زنگنه، ایران و عراق در مورد تولید در دو میدان نفت‌شهر و یک میدان دیگر در خوزستان مذاکره کرده‌اند تا این میدان‌های نفتی را به طور مشترک توسعه دهند.
بر این اساس، این میدان‌های نفتی یک طرح توسعه و یک پیمانکار خواهد داشت و هر کشوری مجبور نیست که به طور جداگانه چاه، تأسیسات و یا واحد بهره‌برداری احداث کند.
همچنین سهم نفت دو کشور نیز توافق می‌شود و هر یک از طرفین در صورت تمایل می‌تواند سهم نفت خود را به دیگری بفروشد و یا بخرد.
زنگنه گفت در این طرح شرکت‌ها پروژه را اجرا می‌کنند و نه دولت‌ها.
در طول مرز ایران و عراق پنج میدان نفتی نفت‌شهر، دهلران، پایدار غرب، آزادگان و یادآوران وجود دارد. ادامه میدان نفت‌شهر در عراق میدان نفت‌خانه نامیده می‌شود. میدان‌های آزادگان و یادآوران به ترتیب در مجاورت دو میدان نفتی مجنون و سنباد عراق قرار دارند.
میدان‌های نفتی آزادگان، یادآوران و هویزه مهمترین میدان‌های نفتی مشترک دو کشور هستند که بنابر توافق‌های صورت‌گرفته قرار است دو کشور در توسعه آن‌ها با هم همکاری کنند.
ایران و عراق از سال ۱۳۸۵ برای مشارکت در طرح میدان‌های نفتی مشترک مذاکرات خود را آغاز کردند.
در تیرماه ۱۳۸۸ سیف‌الله جشن‌ساز مدیرعامل وقت شرکت ملی نفت ایران از توافق با عراقی‌ها برای مطالعه و توسعه میدان‌های نفتی مشترک خبر داده و گفته بود: «برای صدور خدمات اکتشافی، لرزه‌نگاری، مطالعات اکتشافی، تفسیر و تعبیر داده‌های اکتشافی، ارائه خدمات حفاری، اعزام دکل، آموزش و پژوهش، مطالعات مخازن و تعمیرات توربین با مسئولان عراقی به توافق رسیده‌ایم.» این در حالی بود که مدیر بخش حقوقی و تجاری در بخش قراردادها و مجوزهای نفتی در وزارت نفت عراق اعلام کرد: «عراق به هیچ توافق روشنی درباره ترسیم مرزهای میادین نفتی مشترک با ایران و کویت دست نیافته است.»
بر اساس توافقات مقامات صنعت نفت دو کشور در سال ۱۳۹۰، بنا شد دو کشور به‌شکل مشترک اقدام به استخراج و بهره‌برداری از میدان‌های نفتی مشترک کنند. بر اساس توافق‌های اولیه، مقرر شد که دو کشور سه میدان مشترک نفتی را به طور مشارکتی توسعه دهند و برای این منظور می‌بایست یک شرکت مشترک نفتی تأسیس کنند.