بر اساس آماری از پزشکی قانونی ایران، در هفت ماهه نخست سال ۹۳، از میان ۴۵هزار و ۵۵۵ نفری که قربانی خشونت خانگی شده و به پزشکی قانونی مراجعه کرده‌اند، بیش از ۱۳۵۰ نفر مرد بوده‌اند.
پزشکی قانونی تعداد مردانی را که قربانی خشونت خانگی می‌شوند، بسیار بیشتر از تعداد رسمی پرونده‌های مفتوحه بیان می‌کند.
مجید رضازاده، کارشناس اجتماعی و رئیس مرکز توسعه پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشور دراین‌باره به ایسنا گفته: «تاکنون تحقیقی در زمینه میزان شیوع و گستردگی خشونت زنان علیه مردان در کشور نشده و خشونت علیه مردان به عنوان پدیده‌ای نوظهور نیازمند مطالعه است تا با داشتن آماری دقیق، راه‌حلی درست برای آن یافت شود. بااین‌حال بررسی اخبار حوادث روزانه کشور نشان میدهد، وضعیت خشونت در کشور در مناطق مختلف آن متفاوت است و این مسئله باید در برنامه‌های اجتماعی و فرهنگی کشور به تناسب نوع خشونتی که در آن منطقه بیشتر است، در اولویت بودجه و برنامه‌های اجتماعی و فرهنگی قرار بگیرد.»
رئیس مرکز توسعه پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشور نیز روز گذشته به لزوم ارائه خدمات پیشگیرانه در حوزه خشونت تأکید کرد و گفت: «اگر بخواهیم با اقدامات پیشگیرانه از خشونت جلوگیری کرده یا میزان آن را در کشور کاهش دهیم، باید این مسئله را بپذیریم که در جامعه ایرانی روابط بین فردی مناسبی وجود ندارد.»
رضازاده گفت: «وجود نداشتن روابط میان فردی مناسب با افراد در جامعه، عامل اصلی خشونت‌های خیابانی، خانوادگی، میان‌فرزندی و… است، همچنین در کشور از عدم مهارت اجتماعی کافی برای ارتباط با یکدیگر، توانایی مدارا و کنترل خشم نیز رنج می‌بریم.»
این کارشناس اجتماعی درباره دلایل بروز خشونت از سوی زنان گفته: «در برهه‌ای از زمان، حقوق زنان کمتر رعایت می‌شد و این قشر همواره مورد تبعیض و فشار قرار می‌گرفتند؛ به‌همین‌‌دلیل زمانی که نقطه عطف و تحولی در جهت رسیدن زنان به حقوق برابر در کشور ایجاد شد، زنان برای رسیدن به شرایط مساوی در مقایسه مردان تلاش‌های جدی کردند اما ظرفیت و زیرساخت‌های لازم برای رسیدن به این مطالبات برای آنان فراهم نبود و همین مسئله در برخی موارد موجب بروز خشونت از سوی آنها شد.»
بزرگترین خشونت علیه مردان، خشونت عاطفی است. بروز بیماریهای روانی و افسردگی از عوارض آن است، ریشه برمیگردد به تنهایی و مجردی طولانی مدت و گاه بیش از 20 سال! و محرومیت جنسی.
ستوده / 01 June 2016
متاسفانه مردان در این موارد خاموشی را بر بیان مشکل ترجیح میدهند. اغلب مردان این مساله را کسر شان خود میدانند و از طرفی اگر بیان کنند دیگران آنها را باور نخواهد نکرد و یا به به بی عرضه بودن و پخمه بودن متهم خواهند کرد. مردی که در برابر خشونت خانگی صبوری به خرج میدهد از سوی جامعه موجودی تو سری خور و زن ذلیل محسوب میشود و جالب اینکه بسیاری از فمینیستهای معاصر ایرانی هم این مرد ها را پخمه به شمار می آورند. بالاخره همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید.
شهروند / 02 June 2016